Tijdens de Tweede Wereldoorlog verborgen jonge Luxemburgers zich in een rots bij de Siwebaach in Haller. Na de oorlog bouwden ze hun schuilplaats om tot een Lourdesgrot als dank aan Maria voor haar bescherming.

Het moeilijke leven van de Luxemburgse bevolking tijdens de Tweede Wereldoorlog, de vervolging van leden van verzetsbewegingen en hun arrestatie, de dienstplicht van jonge mannen in de Wehrmacht en hun beslissing om te deserteren terwijl ze met verlof waren, vereisten dat er gezocht werd naar plaatsen waar de vervolgden zich konden verbergen.

Ze zochten ook naar veilige schuilplaatsen in de wijken Ermsdorf, Haller en Medernach. In Haller werd een rots gevonden in een dicht, ondoordringbaar sparrenbos in de buurt van verschillende boerderijen. Tussen 19 mei en 10 september 1944 verstopten Luxemburgse refractaire soldaten zich in de holle rots. Al snel verstopten zich wel 12 jonge mannen in de bunker, zodat het langzaam krap werd en de bunker moest worden uitgebreid. De uitbreiding vond meestal 's nachts plaats en er werden de nodige maatregelen genomen om lawaai en geluid te vermijden en onopgemerkt te blijven.

Na de ervaring van een weerloos verblijf in een steengroeve, de wens om hun verblijf in de bunker heelhuids te overleven en na de oorlog gelukkig naar huis te kunnen terugkeren, besloten de mannen om de bunker aan het einde van de oorlog om te bouwen tot een Lourdesgrot om de Maagd Maria te bedanken voor haar bescherming. Toen Luxemburg door de Amerikanen werd bevrijd, verlieten de jonge mannen de bunker en keerden terug naar huis. Ze hielden hun belofte en keerden in de naoorlogse jaren terug naar hun bunker en hielpen mee aan de bouw van de grot.